VİCDANLA OYNAYANIN İNSANLIĞI ÇÜRÜR

İnsanın içindeki en büyük mahkeme vicdandır. Ne savcıya ihtiyaç duyar, ne hakime. Sessizdir ama hükmü asla geri alınmaz. İşte bu yüzden birinin vicdanıyla oynamak, onun kalbine hançer saplamaktan bile daha ağır bir suçtur. Bugün hayatta en kolay yapılan şeylerden biri nedir biliyor musunuz? Suçu başkasına atmak, kendi yükünü bir başkasının omuzuna yıkmak. Bazen bir cümleyle, bazen bir suskunlukla, bazen de bilinçli bir yönlendirmeyle. Karşındaki insan belki yıllarca o cümlenin ağırlığını taşır, “Acaba ben mi yanlış yaptım?” diye kendini kemirir. Ama gerçek ortadadır: Siz kendi günahınızı onun vicdanına yüklemişsinizdir. Bu sadece bir haksızlık değil; düpedüz bir zulümdür. Çünkü vicdan, insanın en savunmasız yeridir. Kalbini koruyabilirsin, aklını kandırabilirsin ama vicdan, öyle kolay kolay savunma yapamaz. Bir kez çarpıtıldı mı, insanın bütün düzeni bozulur. Geceleri uyuyamaz, gündüzleri rahat nefes alamaz. Bir cümleniz, bir suçlamanız, bir ima bile onun hayatını zehir etmeye yeter. Daha da beteri, bunu isteyerek yapanlardır. Çıkarı için, menfaati için, rahat uyumak için başkasının vicdanını ateşe atanlar… Onlar sadece karşısındakini değil, aslında kendi insanlıklarını da yakarlar. Çünkü başkasının vicdanıyla oynayan, kendi vicdanını da susturmak zorunda kalır. Susturulan vicdan, çürümeye mahkûmdur. Sanmayın ki bunun hesabı sorulmaz. Bu dünya sormasa bile, içinizdeki o ses bir gün mutlaka kapınızı çalacaktır. “Ben ne yaptım?” dediğinizde artık çok geç olacaktır. Vicdanla oyun oynayan, kaybetmeye mahkûmdur. Çünkü vicdanla oynanmaz. O, insanın en kutsal emaneti, en son sığınağıdır. Onunla oynayan, sadece başkasının değil, kendi ruhunu da öldürür.