Bir Mezarın Başında Vefa: Özgür Özel’in Sessiz Mesajı

Hayatta bazı anlar vardır ki ne makam kalır, ne mevki. Ne partiler vardır o anın içinde, ne de siyaset. Sadece insan kalır. İşte tam da böyle bir anda, Manisa’nın toprağına düşen bir dostu uğurlarken, CHP Genel Başkanı Özgür Özel’in görüntüsü sadece bir an değil, bir duruşun, bir vefanın simgesi olarak hafızalara kazındı. Manisa Büyükşehir Belediye Başkanı Ferdi Zeyrek’in cenaze töreninde, protokolün, kameraların, mikrofonların ötesinde bir şey yaşandı. Özgür Özel, o anın ağırlığını ve anlamını sadece bir siyasi figür olarak değil, bir insan, bir dost, bir hemşehrisi olarak taşıdı. Toz demedi, çamur demedi. Takım elbisesini, ayakkabısını düşünmedi. Mezara indi. Omuz verdi. Toprak tuttu. Bu görüntü, siyasetin günlük tartışmalarından, kutuplaşmalarından çok daha fazlasını anlatıyordu. O an orada bir genel başkan değil, yüreğiyle veda eden bir insan vardı. Belki de bu ülkede en çok özlediğimiz şey buydu: İnsan kalabilmek. Unvanların, siyasi kimliklerin ötesinde dost olabilmek, vefayı hatta Vefa'nın bir semt adı olmadığını gösterebilmek. Bu davranışı siyasi bir gösteri olarak okumaya çalışanlar da olacaktır elbette. Fakat bazen bir hareketin mesajı öyle sessiz olur ki, açıklama gerektirmez. Çünkü samimiyet konuşur. Ve samimiyetin dili, her kulakta aynı tınıyı bırakmaz ama yürekler bilir. Özgür Özel’in mezara inmesi, belki de siyasetten çok daha büyük bir mesajdı: “Biz bu toprağın çocuklarıyız ve en son yine bu toprağa sarılacağız. Dostlarımızla, kardeşlerimizle, bir gün aynı toprağa karışacağız.” Kısacası, o gün Manisa’da sadece bir büyükşehir belediye başkanı uğurlanmadı. Aynı zamanda, çoktandır yitirdiğimizi sandığımız bir değer—vefa—yeniden kendini gösterdi. Siyasetin değil, insanlığın kazandığı bir andı bu. Ve biz bu anı unutmayacağız.