Bugün, Yolbulan direnişinin tam bir yılı geride kaldı…

Emek ve alınteri mücadelemizin Yıldönümü anısına… “Bir Yıl Geçti…  Kimler Geldi, Kimler Geçti…” Bugün, Yolbulan direnişinin tam bir yılı geride kaldı… 365 gün… Binlerce saat… Ve her bir saatte onurlu bir mücadele, alın teri, kararlılık ve sabır… Bir yıl önce başlarken bu yola, kimse kolay olacağını söylemedi. Ama kimse de bu kadar güçlü durabileceğimizi tahmin etmedi. Bizler, bir fabrikanın soğuk duvarları arasında değil, Umudun ve inancın en sıcak yerinde büyüttük bu direnişi. Bir yıldır sabahları grev alanında birbirimize sarılarak ısındık, Soğukta, yağmurda, sıcakta hep birlikte bekledik… Bir simidi bölüştük, bir çayı paylaştık, Ama asla onurumuzdan bir lokma taviz vermedik! Bu süreçte kimler geldi, kimler geçti… Kimi dayanışmaya geldi, kimi gözyaşlarımızı paylaştı, Kimi sadece selam verdi geçip gitti… Ama biz hep buradaydık. Omuz omuza, yürek yüreğe… Kimseye boyun eğmeden, kimseye yaranmadan! Kimi zaman umutsuzluğa düştük, Kimi zaman “acaba” dedik… Ama gözümüzün önünde duran çocuklarımızı hatırladık, Evde aç bekleyen sofraları, Ve yıllardır içimize attığımız o sessiz çığlığı! Bu grev sadece bir iş bırakma değil, Bu grev bir hayat duruşu oldu. Bu grevde evlatlarımıza miras olacak bir onur bıraktık. Bu grevde dostu da, düşmanı da tanıdık. Kim bizimle yürür, kim sadece izler… onu da gördük. Bize vaatlerle gelenleri, sonra sessizliğe gömülenleri de unutmadık… Ama en çok; Yanımızda sessizce duran, Bir çay getiren, bir tebessüm bırakan, Bir selamla yüreğimizi ısıtan insanları unutmadık! Çünkü biz bu mücadelede yalnız değildik… Her bir grevci, bir diğerinin nefesi oldu. Her bir slogan, binlerce alın terinin yankısıydı. Şimdi bir yıl geçti. Ama hâlâ buradayız! Ve her gün biraz daha büyüdü direnişimiz, her geçen gün daha çok insanın yüreğine dokundu. Biz yolumuzdan dönmedik. Eğilmedik, susmadık, vazgeçmedik. Bir yıl oldu, hâlâ buradayız ve diyoruz ki: Sonuna kadar buradayız. Ve bu onurlu mücadeleyi alnımız açık, başımız dik bir şekilde yazmaya devam edeceğiz…